«Από χρόνια τώρα οι εμπειρίες ξεθώριασαν και δε μας ακολουθούν πια στα μονοπάτια του κόσμου, στη μεγάλη ημεδαπή πόλη ή στα ξένα. Υπάρχουν ή υπήρχαν όλα τούτα. Αόρατα και ουσιώδη, αν τα κουβαλάς μαζί σου. Ξαναθυμήθηκα με τούτα εδώ τα έργα και τις σημειώσεις τους τη γοητεία των ενοίκων του κήπου της Θήβας, δίπλα στο μαγεμένο πύργο του Μουσείου, όπου η Φωτεινή ζωγράφισε τον κήπο από την πρώτη μέρα και ο Χρήστος φαντάστηκε την κατοικία του τετράποδου φύλακα Κάδμου. Αηδόνια, τέλος άνοιξης, φώλιασαν στις σκιερές λόχμες εκεί κά - που στο Χρυσορρόα. Κάποτε κάτω από τα πλατάνια του τρέχαν πηγές. Με το καλοκαίρι, λένε, έφυγαν τ’ αηδόνια για τα δασοσκέπαστα βουνά της Βοιωτίας…»
Βασίλης Αραβαντινός

« “Πού πας;”, ρώτα με, φίλε. Πάω στην παπαρούνα, θα σου πω, στο κοτσύφι, πάω στο άχτιστο με τα σπάρτα, στο χάλασμα με τις ίριδες, στον κήπο με τα ρόδα και την πασχαλιά που επιμένει απότιστη. Πάω πίσω από τη μάντρα να δω αν έβγαλε η παλιά συκιά ορνούς, αν πέταξε η αγριοπασχαλιά, αν άνθισε το πρώτο στέμμα η ροδιά, αν έδεσε μύγδαλα η μυγδαλιά στο ρέμα…»
Φωτεινή Στεφανίδη